powrót

Lucyna Messal

Właściwie Lucyna Mischal-Sztukowska – aktorka, śpiewaczka i tancerka operetkowa. Córka majstra stolarskiego. Około roku 1895 rozpoczęła naukę w Szkole Baletowej przy Teatrze Wielkim. Po głośnym debiucie w 1909 roku została primadonną Operetki Warszawskiej. Tym samym zastąpiła Wiktorię Kawecką, ulubienicę warszawskiej publiczności. Powodzenie artystyczne „Messalki”, jak nazywali ją wielbiciele, opierało się na jednoczesnym śpiewie i tańcu. Doceniana była jej żywiołowość i ekspresja w odgrywaniu ról na scenie, jak również swoboda i naturalność. Każdą rolę opracowywała starannie pod względem aktorskim. Lansowała nowe mody i nowe tańce, m.in. wraz z Józefem Redo pierwsza spopularyzowała w Polsce tango. W latach 20. i 30. często gościła w konstancińskiej willi „Dworek w Lesie”, należącej do rodziny Wedlów. W roku 1926 otworzyła własny teatr muzyczny wspólnie z K. Niewiarowską, który jednak po niecałym roku istnienia zamknęła z powodu śmierci wspólniczki. W latach 30. często występowała na prowincji, borykając się z kłopotami finansowymi. W 1938 roku wystąpiła w roli pianistki Wandy w filmie „Szczęśliwa trzynastka”, w reżyserii Mariana Czauskiego z muzyką Jerzego Petersburskiego. W okresie okupacji prowadziła „Bar pod Messalką” przy Krakowskim Przedmieściu 16/18. Po wojnie występowała w warszawskim Teatrze Nowym. Pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Miała dwóch mężów: rosyjskiego rotmistrza Kobielewa i oficera Wojska Polskiego, Stefana Sztukowskiego.